Ik luister naar de presentatie van een manager binnen het bedrijf.
“Wij benchmarken onze performance voortdurend en we hebben maanden de markt outperformed. De huidige situatie vormt echter een absolute bottle neck en daarom moeten we onze aanvliegroute bijstellen om onze brand awareness te kunnen waarborgen en uiteindelijk niet te hoeven downsizen.”
Naast mij zit Martin, een medewerker van het bedrijf en zijn gezicht vormt een groot vraagteken. En hij vraagt aan mij; begrijp jij er iets van?
Soms lijkt het wel een sport om met zoveel mogelijk woorden zo weinig mogelijk te zeggen. Nu kan het een bewuste strategische keuze zijn om vaag en dubbelzinnig te communiceren. Maar vaak wordt het onbewust gedaan.
Onderzoek Stanford University
Aan de Stanford University werd in de jaren 90 een experiment gedaan: Het Tapper listener experiment. Er waren kloppers en luisteraars. De kloppers trommelden een bekend liedje met hun vingers op een tafel. Het liedje was bekend bij iedereen. Het aantal liedjes dat werd geraden was slechts 3 op de 120. In het onderzoek begrijpen de kloppers absoluut niet dat het liedje niet herkend wordt. Het is toch duidelijk; wordt vaak gezegd.
Probeer dit gerust thuis
Probeer dit zelf maar eens uit: klop een liedje op de tafel, bijvoorbeeld het Wilhelmus en check hoeveel mensen in jouw omgeving het herkennen. Ik wed dat het er weinig zullen zijn. Jíj hoort de melodie automatisch in je hoofd. De luisteraar niet. Die hoort een onsamenhangend geklop, een soort morse.
En dit gebeurt heel vaak in presentaties. Jij denkt dat je heel duidelijk bent. En veel mensen in het publiek begrijpen er weinig tot niets van.
Het gevaar van een expert
En dit is de valkuil voor veel experts. Als je eenmaal iets weet kun je je niet meer voorstellen hoe het was toen je het niet wist. Dit noemen we ook wel: de vloek van kennis. Eenmaal verworven kennis kun je niet meer ongedaan maken.
Miljoenen keren per dag
Dit experiment wordt elke dag op de hele wereld miljoenen keren uitgevoerd. De kloppers en luisteraars zijn: de CEO’s en de medewerkers, docenten en studenten, politici en kiezers, marketeers en klanten. Een CEO, docent of politicus heeft een ‘melodie’ in zijn hoofd en de medewerkers kunnen het niet horen.